zondag 30 mei 2010





En dan ben je Tante.
Een Tante in Amsterdam.

Ik weet nog goed hoe spannend ik het vond om samen met mijn broer, bij mijn oom&oom op visite te gaan, in de grote boze stad. Daar waar het allemaal zo anders en zo groot was!

Het prachtige appartement waar zij in woonde kan ik mij nog zo voor de geest halen. De glazen tafel, de prachtige keuken, en vooral de barkrukken. Toch enigszins ironisch dat ik juist die barkrukken me zo voor de geest kan halen... ( ik geef de schuld aan mijn vader)


Nu, sinds alwaar bijna 3 maanden , woon ik zelf in die grote boze stad. Wie had dat gedacht.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit de "ambitie" heb gehad om in de stad te gaan wonen, totdat ik hier, dankzij mijn carrière, sowieso al 60 per week doorbracht. Min of meer ben ik dus uit praktische overwegingen opzoek gegaan naar huisje voor mijzelf.
Nu moet je weten dat het bijna onmogelijk is om hier iets voor jezelf te krijgen. Je moet of een verschrikkelijk hoog salaris verdienen of je moet, met een minimum inkomen,  bereid zijn om 500 euro per maand te betalen voor 8 vierkante meter .
Na een maand of wat kwam er, totaal onverwacht, een telefoontje van mijn werkgever. Of ik even wou gaan zitten. Aangezien ik buitenstond ging ik dus maar op de stoep zitten, in de verwachting dat er vreselijk nieuws zou komen. ( Je bent ontslagen, de zaak is afgebrand etc. etc. ) Maar wat hij zei ging mij verbeelding te boven; Joy! , Ik heb een huis voor je geregeld ! En wat voor 1, midden in De Pijp!

Ik heb een huis. Een echt huisje voor mij alleen. Eentje met een keuken, een slaapkamer en een bank, helemaal voor me eigen, ook al staat de bank dan bijna in mn keuken.
Ik ronde het telefoontje af en rende snel naar binnen om het nieuws aan moeders te vertellen.
MAMA! Ik heb een huis, volgende maand verhuis ik al!
Moeders probeerde zo goed en zo kwaad als het kon om zo blij mogelijk te reageren, maar ach.. het blijft een moeder.
De weken daarop bestonden uit het uitzoeken van meubels, servetten en keukengerei.
Leuk en spannend, maar toch ook moeilijk. Niet alleen om het feit dat ik mn ouders " alleen " achter zou laten maar ook omdat ik op het punt stond om tante te worden. Zou ik wel een hechte band op kunnen bouwen met mijn aanstaande neefje als ik niet om de hoek zou wonen?
En alsof hij het gepland het..
Pa, ma en ik waren vol aan het klussen in mijn nieuwe huis toen we een telefoontje kregen van mijn broer; Het is begonnen!! De rest van die dag heb ik als een gek door mn huis gerent  terwijl pa en ma aan het werk waren. Ik word tante!!

Seff kwan en de volgende dag verhuisde ik. Het is een hele strijd geweest. Al die dozen, mn bed en de matrassen, 4 trappen omhoog. Maar goh, wat ben ik blij met mijn huis, en wat ben ik trots op pa en ma.

En nu.
Nu ben ik een tante. Tante Joy in Amsterdam.
Ik hoop dat Seff het net zo spannend vind om bij te komen logeren als dat ik het vond om bij oom&oom te komen.
Wat gaat de tijd toch snel!

dinsdag 11 mei 2010

Mijn grote broer verloor mij nooit uit het oog
Mijn grote broer leerde mij wat ik moest weten
Mijn grote broer die mij nergens heen liet gaan zonder te weten HOE en WAAR en MET WIE?
Mijn broer is papa geworden

Ik zal je nooit uit het oog verliezen
Ik zal je leren wat je moet weten
Ik zal je nergens heen laten gaan zonder dat ik weet HOE en WAAR en MET WIE?
Ik ben tante geworden





Meneer Niks.

Ooit gekregen van wijlen Oma Otte, nooit een naam gehad.
Heb er eigenlijk ook nooit bij stil gestaan om hem een naam te geven, tot iemand vroeg hoe die heette.
Meneer Niks leek mij bij gebrek aan inspiratie de beste optie.

Meneer Niks heeft, anders dan zijn naam zou doen vermoeden, al heel wat mee gemaakt. Mee naar andere landen, logeerpartij-tjes en lange autoritten. Tot wellicht ieders verbazing is Meneer niks nooit ergens kwijt geweest of achter gelaten, want daar had hij de kans niet toe. Meneer Niks was mijn schaduw.

Inmiddels zijn we 22 jaar verder en wijkt Meneer Niks zelden van mijn zijde. Nog steeds wacht hij iedere avond geduldig tot ik eindelijk eens besluit om naar bed te gaan. Afkeurend kijkt hem mij dan aan vanaf zijn plaats op het nachtkastje als ik weer eens veel te laat ga slapen.

Echter het grootste avontuur heeft Meneer Niks niet beleeft in mijn kinderjaren, maar juist onlangs.
De verhuizing heeft hem niet goed gedaan. Hij verloor liters vulling en zn hoofd ging steeds verder naar achter hangen. Tijd voor de O.K.

De chirurg ( ik ) heeft gedaan wat ze kon, maar er zat niks anders op; Meneer Niks zn voeten moesten worden geamputeerd.

Nu ben ik gezegend met het naald en draad talent van mn moeder. En dat klinkt positiever dan het is.
Na enkele uren van bloed, zweet , tranen en een heleboel scheldwoorden is Meneer Niks zijn voeten kwijt,  is zijn hoofd zeer professioneel vast gehecht aan zn romp en is hij een hoop vulling rijker.

Inmiddels staat hij terug op zn plaats, al heb ik hem eerlijk gezegd de eerste avond na de zware operatie toch meer even bij me gehouden. For old time sake.

Meneer Niks, zoveel meer dan niks.