dinsdag 18 augustus 2009

Deze week in de rubriek "Opvallende kranten berichten ":

'Uit een nationaal kusjesonderzoek van datingsite Lexia blijkt dat de meeste Nederlandse vrouwen graag willen zoenen met Jan Smit én Chris Zegers.'

Bron: Telegraaf

Goed.
Wat zal ik daar eens op gaan zeggen.
Of nee, Hoe ga ik dit subtiel brengen.
Misschien zoiets:

Ten eerste: Kusjesonderzoek.
Wat een wanstaltige titel voor een onderzoek.
Nu mag ik aannemen dat dit onderzoek niet als bijster serieus geldt. Maar kom op.
Kusjesonderzoek? Was er echt niet iets intelligenters te verzinnen?

Ten tweede:
Wat beweegt iemand om een kusjesonderzoek te gaan doen?
Wanneer kom je s'ochtends, als marketingmannetje van Lexia, uit bed en denk je:
''Ja, vandaag is nou echt een mooie dag om een kusjesonderzoek te gaan doen".

Volgende punt op de agenda:
Wat kan het jou, als lid van een datingsite, schelen dat vrouwen graag met Jantje Smit in donker hoekje willen staan?
Of met Chris Zegers.
Natuurlijk, natuurlijk wil elke vrouw graag het bed induiken ( onee, zoenen ) met Chris Zegers.
Daar zit je dan, als "Datingsite man" met je steeds verder terugtrekkende haargrens, en verdacht glimmende kruin achter de PC. Daar word je toch afschuwelijk onzeker van? Schiet je als datingsite zijnde dan niet een beetje je doel voorbij?

En nu ik toch ontzettend aan het zaniken ben:
Jantje Smit.

Ik weet dat de beste kerel allang geen Jantje meer is, en dat hij best aardig is opgedroogd, maar toch krijg ik dat beeld niet van mn netvlies.
Dat van dat kleine volendamse ( iets te zware ) jongetje , die in ( iets te strakke) klederdracht zn oma toen zingt.
Nou ik weet niet hoe met jou zit, maar daar word ik niet warm van. Ik begrijp er niks van.

Chris Zegers. Daar hoef ik geen woorden aan vuil te maken. Behalve dan:
Woest aantrekkelijk.

Goed.
In the end heeft Lexia natuurlijk wel zn zin. Ik ken het nu. En mocht ik ineens ontzettend de behoefte krijgen om me in te schrijven op een datingsite, zit het er dik in dat dit Lexia wordt.

Chapeau voor het marketing mannetje van Lexia.
Eerder, in mijn voorwoord, beschreef ik mijn tegenstrijdig relatie met de technologische ontwikkelingen. Regelmatig heb ik periodes waarin ik mijn tv uitlaat, geen minuut op het internet spendeer en mn telefoon een poosje uitzet.
Sinds de komst van een nieuw apparaatje heb ik met name dat laatste toch echt afgezworen. Ik had nooit gedacht ooit zo diep te zakken. Maar:

It's a fact

Mijn leven is niet meer het zelfde sinds de komst van de Iphone. Een Iphone noem je ook geen telefoon. Je zegt niet: 'nog even mn telefoon pakken'. Nee, dat is denigrerend. In deze case zeg je: 'nog even mn Iphone pakken'.
'O, mn Iphone gaat'
'O, de batterij van mn Iphone is leeg'

Ja. Triest.

Wanneer ik sóchtends mijn huis uitga check minstens 2 keer of ik hem wel bij me heb. Wat kan het mij schelen dat ik mn lunch niet bij me heb, portemonnee of sleutel van de zaak. Nee, die Iphone, dat is belangrijk.
Voor wanneer ik er later op het werk achter kom, dat ik hem om een duistere reden toch niet bij me heb wordt het noodplan in werking gezet.

Ik bel mijn eerst volgende afspraak af, kan me niet schelen wie het is, installeer lieftallige assistent achter pc/telefoon, laat hem(inclusief hoog stemmetje) doen alsof hij mij is, en fiets met een snelheid waar een kruisraket jaloers op zou zijn, richting thuisbasis.

Als ik hem daar dan zie liggen op mijn nachtkastje, moet eerst alles gecheckt worden.
Smsjes? telefoontjes, message op myspace? facebook? Twitter?!?
En voor de zekerheid ook even snel de Telegraaf app.
Je weet tenslotte nooit of er in de tussentijd misschien ergens een gifgas alarm is afgegeven, waardoor ik natuurlijk onmogelijk nog naar mn werk kan. Indien nodig kan ik in zo'n geval meteen mn baas bellen. Met mn Iphone.
Zo zie je maar: als je geen Iphone had gehad, had je geen telegraaf app gehad, en was je nu een gruwelijk dood gestorven in die gifgas wolk. JA! Denk daar maar eens over na!


Vrijdag had ik voor het eerst een "- help mijn Iphone ligt thuis en ik ben hier en ik kan onmogelijk terug-" momentje:
Had een feestje thuis gehad toen we besloten toch nog maar even naar de plaatselijke "discotheek" te gaan.
Daar aangekomen kom ik tot de schokkende ontdekking.
En ik kan onmogelijk terug naar huis: het is 5 voor 1 en om 1uur sluiten de deuren.
En fietsen met de snelheid van een kruisraket zat er door nodige versnaperingen echt even niet in.
Ik moest het accepteren. De daarop volgende 3 uur zal ik zonder Iphone moeten doorbrengen.

Nou daar sta je dan. Geen idee van wat er allemaal gebeurt in de wereld.
En het ergst van alles: geen twitter.
Gek genoeg vind ik het namelijk ontzettend interessant als 1 van mijn volgers laat weten dat hij een sigaret aan het roken is in de achtertuin, of in de rij staat voor 1 of andere boeiende club, of opgesloten zit in de wc op een random verjaardag. Ja, dat mis ik nu dus allemaal!
Een direct gevolg van mijn Iphone verslaving is dus een Twitter verslaving, zo ondervind ik op deze avond.

Bij het verlaten van de "discotheek" steek ik voor de zekerheid eerst even mn neus buiten de deur. Echt geen gifgas? Misschien is het wel geurloos..
Ik ben mijn leven niet meer zeker als ik mn Iphone niet dicht bij me heb.
Buiten het gifgas verhaal, heeft de Iphone mij al uit meerdere benarde situatie gered.

Zo moest ik tijdens een avondje aan het meertje opeens ontzettend naar de WC. Naar dat enge donkere WC gebouwtje.
Daar bij die dichte struiken.
Dus gebruik ik mijn Iphone zaklamp om mij te begeleiden naar het toilet.
Moet je je voorstellen, zonder dat licht had ik misschien wel mn nek gebroken over een boomstronk. Of zo, pardoes, tegen de WC deur aangelopen. Neus gebroken.

En die keer dat ik op een avond prompt verloren midden in Leiden stond, op zoek naar het nieuwe huis van een vriend. Mooi dat ik met google maps op de Iphone de weg kon vinden. Voor het zelfde geldt, was ik ergens een verkeerd steegje ingelopen en overvallen door een paar enge Leidse studenten. Of had ik nu nog daar ergens rondgelopen, eenzaam, hongerige, uitgemergeld. Ja, daar had je niet over nagedacht he!

En zo zijn er nog talloze situaties waarin mijn leven heb te danken aan dat apparaat.

Bij deze pak ik meteen de kans om mijn excuus aan te bieden voor die momenten dat ik meer aandacht lijk te hebben voor de laatste updates op twitter, of breaking news op nu.nl , daar voor jou.
Sorry.

Je moet maar zo denken: Misschien red ik op een dag nog wel eens je leven, door mijn Iphone.

zaterdag 15 augustus 2009

GEDICHT DOOR EEN BEER MET HEEL WEINIG HERSENS

Gedicht door een Beer met Heel Weinig Hersens:

Op maandag, bij wel aardig weer,
vraag ik mezelf af, keer op keer,
-je weet zoiets gauw niet meer-
Wanneer is dat wat en wat dat?
Wanneer?

Op dinsdag - en de lucht doet raar-
haal ik weer alles door elkaar.
Is die nou hier en deze daar
of deze hier en die juist daar?
Waar?

Op woensdag, 't sneeuwt en hagelt wat,
-O, als ik toch maar hersens had!-
weet ik niet meer hoe het nou zat:
Wat is van wie? Wie is van wat
en wie is wat?

Op donderdag -het weer valt mee-
denk ik maar steeds : een d of t?
Ik deet, ik deed, ik deedt? Ik dee?!
Soms wel. Soms niet. Soms alle twee.
O, nee!

Op vrijdag..

'Ja, dat klopt, het is vrijdag, zei Kanga, die helemaal niet weten wilde wat er op vrijdags ging gebeuren. Roe moest in bad. En dat is dat. Of dad, of dadt. In bad. Bat. Badt

( mijn favoriete pasage uit Winnie-de-Poeh en Het huis in het Poeh-hoekje. )

woensdag 12 augustus 2009

Goedemorgen Henk!

Mijn ochtenden zijn niet meer wat ze geweest zijn.
Edwin, Henk en Peter zijn op vakantie.
De mannen van mijn leven.
De enige mannen in het land die mijn onmogelijke ochtend humeur kunnen laten transformeren in een stralende glimlach.
En dat is een prijsje waard.

Het is kwart over 6, een ochtend als alle andere, als mijn wekker radio afloopt.
En daar hoor ik het. Of liever gezegd: ik hoor het niet.
Het zat er ook wel in, lag al weken op de loer, het is tenslotte zomervakantie. En nu is het dan echt zover.
MIJN Edwin Evers is op vakantie.
Een iets te vrolijke Humberto Tan kirt door mijn radiowekker dat hij de komende 4 weken zijn vervanger zal zijn.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen Humberto Tan. Sterker nog, ik vind het een uiterst charmante en stijlvolle verschijning. Maar, 4 weken?!

Voordat ik ook maar de eerste schok heb opgevangen, volgt de 2e klap.
Het nieuwsbericht, en wie hoor ik daar de oorlogen, enge ziektes en sterfgevallen verkondigen? Jeroen Latijnhouwers.
WAAR IS HENK?!!, roep ik hardop vanuit bed. Ik wil mijn Henk!!

Laat ik even kort vertellen over mijn band met Henk Blok de nieuwslezer. Elke ochtend als Henk het nieuws voordraagt, met zijn diepe stem, zeg ik hem gedag. Jeweetwel, Goedemorgen Henk!
En op maandag vraag ik ook even of hij een fijn weekend heeft gehad, en op vrijdag wens ik hem een leuke zaterdag toe. Nu heb ik sowieso de "aparte" gewoonte om tegen mijn televisie en radio ( of elk willekeurig apparaat) te praten maar met Henk gaat het diep.
Ook in dat geval geldt absoluut weer dat ik niks tegen de olijke Jeroen Latijnhouwers heb, sterker nog, als hij EditieNL niet presenteert kijk ik niet eens, maar kom op!

De rest van de ochtend ben ik chagrijnig. Net als de resterende ochtenden die week.
Tot vrijdag ochtend.
Op vrijdag ochtend, zo rond 10 voor 10e, gaat de deur van mijn kantoor op slot, de telefoon van de haak en het volume op max. Het is tijd voor mijn favoriete 5 minuutjes van de week. Peter Heerschop met "Lieve Marianne". In deze 5 minuten geeft Peter een verslag van de meest opvallende nieuwsfeitjes, gepresenteerd vanuit zijn satirische oogpunt. Een genot voor het oor.
Nu voel je hem aankomen. Peter is op vakantie.
De beste man wordt vervangen door Viggo Waas. Nu verwacht je waarschijnlijk dat ik ga zeggen dat ik ook tegen Viggo Waas niks heb, maar helaas. Mijn relativeringsvermogen is na al het slechte nieuws tot het nul punt gedaald, en ik kan Viggo nu echt even niet verdragen.

Slag op slag.

Nu vinden jullie vast dat ik overdrijf. Maar lees:
Door mijn hectische baan en dito sociale leven heb ik weinig regelmaat in mijn leventje.
Het enige wat in mijn leven echt elke dag het zelfde is, is Radio538.
Edwin met zijn droge humor, die elke ochtend weer probeert om zijn Sidekicks in bedwang te houden, Henk met zijn bulderende lach ( huhuhuhu)( =mijn Henk imitatie red.), en mijn 5 minuutjes Peter op vrijdagochtend om 10 voor 10e.

De weken kruipen voorbij, en elke maandagochtend hoop ik stiekem dat Edwin wat eerder terug is van vakantie en mij weer zal toespreken. Maar, mijn gebeden worden tot op heden niet verhoord.

Maar dan! Wat schets mijn verbazing?
Maandagochtend, zo rond de klok van 7? Hou je vast!
Het is Henk die mij een goedemorgen wenst!! 'Goedemorgen Henk, hoe was je vakantie?!!', roep ik verrukt naar mijn wekker.
Henk beantwoord mijn vraag niet, doet tie nooit trouwens, maar dat mag de pret niet drukken. Henk is Back! Terug waar die hoort.

Edwin, Henk en Peter zijn als je schoenen. Je kan wel zonder schoenen naar buiten, maar echt leuk is niet. Beetje koud ook, kil.


Ik ga een mailtje sturen naar Radio538, met de vraag of de vakantiedagen van Edwin, Henk en Peter niet tot het minimum kunnen worden teruggebracht.

maandag 10 augustus 2009

Alweer 2.5 jaar getrouwd en nu in verwachting van hun eerste kindje!
Lieve broer en Femke, gefeliciteerd!

donderdag 6 augustus 2009






Festival seizoen! De eerste tekenen van de Lente kunnen veel doen met een mens.Ze worden vrolijker, blijven langer op en worden sneller verliefd. Mensen kopen nieuwe kleuren, gaan naar de kapper voor een frisse coupe en 4e jaars bereide zich voor op hun eindexamen. Voor mij betekent Lente maar 1 ding.
Het festival seizoen is weer begonnen!



Overal in het land worden in de lente en zomer de leukste festivals georganiseerd. Van een kleine get together in het Vondelpark, tot een mega podium op een veld ergens in Landgraaf. Ik vind het allemaal even leuk. Muziek, kunst, theater.



Zolang het maar buiten is, de muziek te verdragen is en de mensen vrolijk zijn. Dit jaar zocht ik mijn festival genot over de grens. Niet verdomt ver over de grens overigens, maar toch. Hier mijn bevindingen over RockWerchter 2009!:






Locatie: Werchter in Belgie.






Accommodatie: Er zijn hotels beschikbaar speciaal voor Rockwerchter. Maar: Hotels zijn voor watjes. Als je een beetje ballen heb slaap je gewoon in een tent op 1 van de 6 campings om het festival terrein.






Vervoer: Werchter is goed te bereiken met ov. Wij kiezen toch voor de auto van Tom.






Mijn mede reizigers: Richard, mijn 2 voormalige buurjongens Tommie en Jasper, en vrienden van hen : Biene, Christiaan, Damian en Jens.






Line up: Onder andere Oasis, Kings of Leon, Coldplay, Metallica en Limp Bizkit. Voor de pop liefhebbers: Lady GaGa, Katy Perry en Lily Allen Bevindingen:









Tommie haalt ons op. Om 4 uur. S'nachts dus.Van de zenuwen heb ik niet geslapen en ik ben sowieso al geen ochtendmens ( mijn ochtendhumeur is wijde omstreken bekent ) , maar de camping gaat om 8 uur open en dan moeten we er zijn, willen we een goede camping plek kunnen vinden.Na de rest te hebben opgehaald en de nodige rookpauzes hebben gehad rijden we snel door naar het Belgische Werchter. We zien vanaf de snelweg de zon op komen. Na een kleine 2 uur arriveren we.



We laden alle spullen uit ( Tommie is zo slim geweest om een steek karretje mee te nemen, tip! ) en lopen naar de camping. Ik ben op werkelijk alles voorbereid als we de camping betreden.



Na mijn bezoek aan Pukkelpop heb ik een klein trauma over gehouden aan festival campings ( denk: 5 tentjes op 1 vierkante meter ) maar wat een verademing is dit terrein!!






De camping ligt in een bosrijk gebied en is ruim opgezet, we ontdekken een prachtige plek net onder de bomen. Het was net half 9 en toch al behoorlijk warm dus dat kwam perfect uit. Geen scheerlijn in de weg, geen inkijk in de tent van de buurman.



We zetten de tentjes op ( lees: mannen zetten tent op, ik kijk) en om half 10 glijd het eerste biertje met gemak de keeltjes in.



Verder waren er op het terrein voldoende toiletten, wasbakken en douches, en er was een biertent die verdomt goeie broodjes gezond blijkt te verkopen. Voor de douches moest overigens wel betaald worden. Dwars als Tom en ik zijn, wasten wij ons dus 2 keer per dag in badkleding aan de wasbakken. Nog gezelliger ook.

Wat als nadeel van de camping beschouwd kan worden: In tegenstelling tot lowlands of pinkpop is er op de camping s'nachts niets te doen. Persoonlijk zie ik dit absoluut niet als nadeel, ik vind het fijner om nadat ik van het festival kom nog even rustig een drankje te doen voor de tent, in het romantische licht van een fiets lampje.






Een gouden regel op een festival camping: Niet te moeilijk doen. De eerste dag is iedereen nog hysterisch in de weer met deo, parfum, make-up en leuke kleding, op dag 2 lijkt iedereen het te vergetenAls ik zie hoe onze 2 buurmeisjes zitten te klote met een gasstelletje wat niet aan wilt, of hoe dat grietje even verderop zich krampachtig zit dicht te smeren met poeder ,en hoe dat andere meisje zich op haar stiletto’s probeert voort te bewegen over het zand..



Tja, geen ervaren festivalgangers.



Nou moet je weten dat ik zowat met stiletto's en make-up op geboren ben, maar zelfs ik laat dit thuis. En dat zegt heel wat.






Door naar het festival zelf!



Je gaat naar Werchter voor muziek, en niks anders. Niet voor niets staat dit festival al jaren bekent als het festival met de beste line-up. Hier geen bioscopen, cabaret voorstellingen en toneelstukken ala Lowlands.



Gewoon muziek. Op 2 podia, een mainstage en een tent. Eet en drank tentjes in overvloed.



En eigenlijk zie ik het zo het liefst. Ik ben het festivaltype wat ergens tegen een boom in de zon bij Mainstage gaat zitten, en kijkt naar de mensen en de optredens. Dat geslenter de hele dag hoeft van mij niet zo. Van mainstage naar de bar vind ik gek zat. ( Tipje: neem een opblaasband/kussen mee, lekker om op te zitten tussen optredens door!)






Het is gedurende de 4 dagen van Rockwerchter ontzettend zonnig en warm geweest. Plekjes onder de bomen werden schaars, er werd gratis water uitgedeeld en kon je laten insmeren met zonnebrand door gewillige ( onaardige ) dames.



Ook al was het op sommige momenten van de dag een beetje te heet, dit weer MAAKT een festival, want zelfs de beste line-up zuigt met slecht weer. En, even onder ons : al die ontblote bovenlijven dragen toch iets bij aan je gemoedstoestand…






Al met al: Het is een fantastisch weekend geweest. We hebben gerockt bij LimpBizkit, geswingd op 2manyDj's, gehuild bij Coldplay en vol ongeloof gekeken naar het ongelofelijke optreden van Metallica.



Ook was dit festival weer goed voor wat leuke anekdotes. Zo hebben Tommie en Richard er bijna 2 uur over gedaan om ( lopend!) de parkeerplaats te vinden terwijl deze direct naast de camping lag, hebben de jongens de tent van Jens op zn kop gezet en zien we Damian van stille jongen transformeren in een ruige rocker.






Zondag nacht rijden we uitgeput maar enorm voldaan terug naar huis. Ik heb werkelijk waar de beste tijd van mn leven gehad, wat een ongelofelijk VETTE trip! Ik ben hooked aan Werchter.
Volgend jaar: Szigit! Een 7 daags festival in Hongarije. Kijk er nu al naar uit!