dinsdag 11 mei 2010

Meneer Niks.

Ooit gekregen van wijlen Oma Otte, nooit een naam gehad.
Heb er eigenlijk ook nooit bij stil gestaan om hem een naam te geven, tot iemand vroeg hoe die heette.
Meneer Niks leek mij bij gebrek aan inspiratie de beste optie.

Meneer Niks heeft, anders dan zijn naam zou doen vermoeden, al heel wat mee gemaakt. Mee naar andere landen, logeerpartij-tjes en lange autoritten. Tot wellicht ieders verbazing is Meneer niks nooit ergens kwijt geweest of achter gelaten, want daar had hij de kans niet toe. Meneer Niks was mijn schaduw.

Inmiddels zijn we 22 jaar verder en wijkt Meneer Niks zelden van mijn zijde. Nog steeds wacht hij iedere avond geduldig tot ik eindelijk eens besluit om naar bed te gaan. Afkeurend kijkt hem mij dan aan vanaf zijn plaats op het nachtkastje als ik weer eens veel te laat ga slapen.

Echter het grootste avontuur heeft Meneer Niks niet beleeft in mijn kinderjaren, maar juist onlangs.
De verhuizing heeft hem niet goed gedaan. Hij verloor liters vulling en zn hoofd ging steeds verder naar achter hangen. Tijd voor de O.K.

De chirurg ( ik ) heeft gedaan wat ze kon, maar er zat niks anders op; Meneer Niks zn voeten moesten worden geamputeerd.

Nu ben ik gezegend met het naald en draad talent van mn moeder. En dat klinkt positiever dan het is.
Na enkele uren van bloed, zweet , tranen en een heleboel scheldwoorden is Meneer Niks zijn voeten kwijt,  is zijn hoofd zeer professioneel vast gehecht aan zn romp en is hij een hoop vulling rijker.

Inmiddels staat hij terug op zn plaats, al heb ik hem eerlijk gezegd de eerste avond na de zware operatie toch meer even bij me gehouden. For old time sake.

Meneer Niks, zoveel meer dan niks.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten